Jeden

Siatkarz podchodzi do ciebie i delikatnie całuje na powitanie nie wiesz, co robić przecież Matt  od zawsze to tylko przyjaciel, przyjaciel który zna każdą  Twoja wadę,zna każde uzależnienie i każda dręcząca Cię fobia nie jest mu obca.

-Mam jedno pytanie-mówi niepewnie patrząc w Twoje oczy-Zamieszkasz ze mną ?

-Co!?- wybuchasz, nie spodziewałaś się przecież, że on na prawdę coś do Ciebie czuje.

Przecież właśnie się rozwiodłaś,nie chcesz znów związać się na lata, i płakać każdej noc kiedy twój facet  będzie Cie zdradzał,już przez to przeszłaś. Z drugiej strony ufasz mu jak mało komu.Chcesz żyć obok budzić się każdego poranka w  wspólnym łózko, pokoju,mieszkaniu, chcesz jeść wspólne śniadanie  i kłócić się o to kto wniesie dziś śmieci, chcesz każdego dnia wtulać się w jego umięśniony tors i czuć wilgotność jego ust na twoim ciele.Dlaczego więc po prostu się nie zgodzisz ?
Bo ciebie nadal paraliżuje strach przed kolejnym rozczarowaniem. Matt jest Twoim ideałem, nie chcesz widzieć go w innym świetle, a tak bardzo się boisz,że okaże się takim samym skurwielem jak twój były.Mimo tego ile razem przeszliście i z ilu trudnych sytuacji cię wyciągnął, nie umiesz po tm wszystkim zaufać nawet jemu.

-To proste pytanie chyba..

-Matt przecież wiesz,że dopiero się rozwiodłam.Nie chce drugi raz  tego przeżyć.

-Ale przecież znasz mnie jak mało kto,nie jestem jak on, nie skrzywdzę cie.

Wierzysz mu?Wierzysz,że nie jest taki jak inni, jest wyjątkowy i niepowtarzalny, czy na prawdę sadzisz,że to z nim powinnaś spędzić resztę swojego życia? 

-Matt  tak bardzo się boję, ze przyjdzie dzień kiedy Cię już więcej nie zobaczę,ze znikniesz jak każdy kto był dla mnie ważny.Ja nie dam sobie wtedy rady więc nie chcę się znowu do kogoś przywiązać. 

-Czyli nie ?-patrzy na Ciebie jak nigdy wcześniej w jego oczach jest wielki i niepohamowany żal.

-Nie, ja jeszcze nie jestem gotowa. 

-Wiesz co czekam już kilka pierdolonych lat, nawet nie wiesz ile razy musiałem się hamować przez tego skurwiela, który wpieprzył się w moje życie tak po prostu  zabierając mi ciebie.

Czekałem na ten rozwód nie chciałem,żeby przeze mnie  rozpadła się ta twoja miłość do niego, byłem cierpliwy, ale wiesz ja już też mam dość tego czekania, może porostu nie jesteśmy dla siebie stworzeni.Do niczego nie będę cie zmuszał.-siatkarz szybkim ruchem łapie wisząca na wieszaku kurtkę i wychodzi z mieszkania.

 Jest inny, niż chłopaki których znasz. Może dlatego, że dla niego nie jest najważniejsze iść, zajarać lub napić się z kumplami, że nie zmienia się w ich towarzystwie, nie "wyrywa dup" dla szpanu. Może dlatego, że nie udaje kogoś, kim nie jest. A t tak po prostu udałaś,Że Ci na nim nie zależy .To właśnie ten moment , w którym nawet nie wycierasz łez, bo wiesz, że nie warto. Przecież za chwilę pojawią się nowe i kolejne, i jeszcze następne. 

Nie chcesz już dłużej szukać ukojenia w płaczu,bierzesz  swoje rzeczy i wychodzisz.

Tłuczesz się przez pół miasta, stara taksówką, zerkając co kilka minut na mały ekran, ale nie ma żadnej wiadomości od niego.Wiesz co jest gorsze od kłótni, wyzwisk, tłuczonych talerzy i trzaskania drzwiami? Obojętność. Milczenie wszystko pieprzy. Niszczy każdego doszczętnie.

Wchodzisz do mieszkania, które choć jest twoje już od dawna raczej rzadko nazywasz domem . Rzucasz się na kanapę  i wystukujesz numer Ady.

-Przyjedz do mnie bo znowu wszystko spieprzyłam-mówisz obojętnym tonem i rzucasz małe urządzenia na podłogę.

 *

-No co jest-słyszysz jak dziewczyna  wchodzi do domu .

-Matt zapytał czy chcę z nim zamieszkać.

-No to świetnie, nie znajdziesz już chyba lepszego faceta, nawet nie wiesz jak ci zazdroszczę.

-Ada ja odmówiłam.

-Jak to odmówiłaś,i w ogóle ty palisz?

-Nie kurwa, pilnuję żeby nie zgasło, po prostu nie wiem co robić.

-Zawsze mi mówiłaś,ze jedyny facet z jakim mogłabyś ułożyć sobie życie, a teraz jak Matt się przełamał to tobie odpierdala, nie chcę być podła ale zachowujesz się jak dziecko.

-Wiem, ale nie wiem co zrobić.

Po długiej rozmowie uświadamiasz sobie,ze popełniłaś jeden z tych najgorszych błędów, i boisz się,ze już nie da się tego odwrócić.
*

Teraz jesteś sama nie ma tu już  przyjaciółki,byłego męża czy nawet tego,który był zawsze.

Jest tylko wszechogarniający mrok.Noce. One są dobre do wszystkiego. Do rozmów, do odpoczynku, do wspominania, do układania sobie życia, do płakania... do wszystkiego. Nocami jest łatwiej znaleźć siebie.odnaleźć duszę, która gdzieś głęboko w ciele, ukrywa się przed tym toksycznym światem. 

 *

Każdy kolejny dzień był taki sam.Wstawałaś rano i ubolewałaś nad swoją jebaną głupotą.

Wreszcie urlop, który zawsze wydawał Ci się zbędny do czegoś się przydał.

Ale twój stan nie był tylko zwykłym załamaniem psychicznym, z dnia na dzień ze także  zdrowiem  było coraz gorzej.

*

-Karolina  żyjesz tu jeszcze? -słyszysz jak Ada szuka Cię  w mieszkaniu.

-Nie.

-A czyli wszystko ok. Jak się czujesz?

-Ada ja się boję- mówisz tak niepewnie jak nigdy wcześniej, i nie chodzi tu o kłótnie z Mattem , czy rozwód od tamtego dnia minął już ponad miesiąc .Ty boisz się zupełnie czego innego.Czegoś czego jeszcze nigdy nie doświadczyłaś.

-Ada ja chyba jestem w ciąży.
__________________________________________________________________________________
 Mamy jedynkę *,* Nie wiem czy wam się spodoba, czy może po tym rozdziale opuścicie mojego bloga, bo rozdział mial być całkiem inny ;/ Ale ryzykuję ;) 
Proszę o te  bardzo motywujące do dalszego działania KOMENTARZE  ;0
Do następnego ;*